Przestań marzyć, zacznij działać. Mój wyjazd do pracy we Francji.

Moja 3 tygodniowa francuska odyseja dobiegła końca. Chciałabym teraz rzucić garścią złotych myśli i rad, o tym jakie to było proste do zrealizowania, ale po prawdzie to sama ledwo dowierzam, że to wszystko miało miejsce. Francję wymyśliłam sobie zupełnie znikąd. Bezczelnie i z premedytacją wplotłam ją w scenariusz mojego obecnego życia, upierając się wszem i wobec, że pojadę tam, choćbym miała dokonać cudu na miarę przemiany wody w wino w Kanie Galilejskiej. Realia były jednak takie, że szanse na pracę tam miałam znikome, a gotówki za mało nawet na pasztet w puszce, a co dopiero na zuchwałe wojaże po winnicach.

Istniała jednak stała, która stanowiła najmocniejszy punkt tego nie do końca zrównoważonego pomysłu - determinacja.  Nie o Francję tu jednak chodzi, a o całokształt mojej burzliwej egzystencji. Ten rok miał być dla mnie przełomowy. A to dlatego, że przestałam przyjmować od życia odmowy. 

O powody nie pytajcie, ważniejsze, że rzeczywistość z miejsca rzuciła mi wyzwanie, a ja podjęłam rękawicę.

Decyzja zapadła już u progu Nowego Roku. Kiedy wkraczaliśmy w 2016-sty i przyszło do składania życzeń ja już wiedziałam, że to nie dla mnie. Na życzeniach i postanowieniach od poniedziałku wszystko się kończy, a mnie towarzyszyła ogromna pewność, że ten rok będzie zupełnie inny, niż dotychczasowe. Podjęłam najważniejszą decyzję w życiu. Zakopałam swoje lęki głęboko pod ziemią, serce po brzegi wypchałam dziecięcą ufnością i postanowiłam wyjść światu naprzeciw, realizując wszystko, co zakiełkuje w mojej głowie i do czego zapałam jakimkolwiek pragnieniem. Choćby było najbardziej nierealne. 

Nie macie pojęcia, jakie to było wyzwanie dla introwertyka. 

Nie wyobrażałam sobie jednak tracić więcej czasu na rozmyślanie o rzeczach, których nie mam odwagi zrealizować. 

Przejadło mi się tymi wszystkimi niemożliwościami. 

W duchu łomotały mi się marzenia i śmiałe wizje, które pragnęły urzeczywistnienia, a które wciąż trafiały na listę rezerwową. Miały czekać na inne czasy, na inną mnie, na przyszłość, która nie nadejdzie i niczego nie zmieni, skoro to ja jestem blokadą. 

Moje mocne postanowienie poprawy było jednak na tyle silne, że jeszcze w styczniu wbrew wszelkim niesprzyjającym okolicznościom wyruszyłam do Szkoły Językowej na Malcie.

I to był początek nowego.

Nie jestem z tych, co szastają hurra optymistycznymi hasłami z serii możesz wszystko, czy też jesteś panem własnego losu.  Nigdy nie mówię "nigdy", sporadycznie sięgam do słownika po "zawsze" czy "na pewno". Życie nauczyło mnie pokory, a moją pewność, co do własnego losu strąciło do lochu. Nie wierzę, że władam własnym życiem. Wręcz posiadłam tajemnicę, że nie mam na nie większego wpływu. Najczęściej jedyne, co mi pozostaje to dać się ponieść. Życie pędzi, jak oszalałe, a ja tylko co jakiś czas staram się zmienić bieg. To jednak nie przeszkadza od czasu do czasu spróbować przejąć stery. Gra w życie, choć zdaje się nie mieć reguł, bywa dla nas łaskawa. Jeżeli podejmiemy wystarczająco wiele prób, może uda się nawet wygrać.

Kiedy popuszczamy wodze fantazji, ogarnia nas przerażenie na samą myśl, że moglibyśmy żyć tak, jak marzymy. Marzenia są piękne, ale ich realizacja to nie tyle dobry plan, co odwaga.  Ukryte pragnienia drążą w naszych głowach korytarze myśli, których nie mamy śmiałości urzeczywistnić. Czujemy się bezpiecznie, dopóki pozostajemy w sferze marzeń. Wyjście z niej to opuszczenie strefy komfortu na rzecz realnego działania, a to już nie to samo, co ciepłe kapcie i fantazje bez granicy czasowej z datą realizacji.

A co z tą Francją? 

Po powrocie z Malty wypadało szukać pracy, jednak interesujących mnie ofert za granicą nie było, o Polsce nawet nie wspominam. Na horyzoncie majaczyły kolejne podróżnicze cele, które niestety przy poszukiwaniu potencjalnej pracy stanowiły dla mnie nie lada przeszkodę, ponieważ bardziej, niż niedostatek ekonomiczny bolała mnie konieczność rezygnacji z któregokolwiek z nich. Spotkanie Blogerów w Cieszynie, wyjazd do Danii, w zamiarze Francja, sami powiedzcie, jak to porzucić dla kiepsko opłacanego etatu. 

A ludzie myślą, że życie bezrobotnego jest pozbawione problemów.

W efekcie moje bezrobocie kwitło w najlepsze, za to lista marzeń realizowała się w ekspresowym tempie. Co jakiś czas wysyłałam życiorys na jedną czy drugą ofertę pracy, ze świadomością, że każda kolejna jest gorsza od poprzedniej, choć jeszcze chwilę temu dałabym sobie uciąć rękę, że to niemożliwe. Gdzieś w stosie wysłanych podań znalazła się również oferta do pracy we Francji. Tyle, że nikt mnie do niej nie potrzebował. W efekcie o sprawie zapomniałam i wyruszyłam topić smutki w Danii. Na tyle skutecznie, że zapomniałam, że w ogóle szukam pracy.

Powrót do domu kolejny raz sprowadził mnie do parteru, jednak złożona sobie obietnica nie pozwoliła wrócić do systemu marzeń niedokonanych. Ponieważ moja przemiana trwała w najlepsze, postanowiłam nie szukać problemów, a znaleźć sposób na to, aby realizować kolejne wyjazdy, choć świat pogardził mi funduszy. Skoro nie dało rady drzwiami, wkroczyłam oknem i postanowiłam odwiedzić Francję pracując jako wolontariusz za wikt i opierunek. Wybrałam termin, znalazłam hosta, dograłam szczegóły i oczywiście właśnie wtedy, kiedy już zaprzestałam wysyłania CV, otrzymałam telefon od agencji pracy z propozycją wyjazdu do Francji w celach zarobkowych. 

Pieniądze - zjawisko mi  nieznane, zaśmierdziało nowobogactwem. Na ile znacie moją tendencję do nieszczęścia, nie zdziwi Was fakt, że termin rozpoczęcia pracy pokrywał się z datą mojego wyjazdu na wolontariat. Gdybym siebie nie znała, wierzyłabym, że takie rzeczy dzieją się tylko w filmach.

Do końca wahałam się z decyzją, ale wizja głodu zaglądającego w oczy skłoniła mnie do wyboru pracy za wynagrodzenie. I jeżeli myślicie, że tak się kończy ta historia to poczekajcie na kolejnego posta. W nim dopiero zaprezentuję Wam, co oznacza powiedzenie  "uważaj, o czym marzysz, bo może się spełnić". Pragnęłam przygód to dostałam cały pakiet. Czekałam tylko na "frytki do tego".

Jeżeli jest jakiś skrajny poziom pecha to nasza ekipa z pewnością wyczerpała wszelkie limity. Zawstydzilibyśmy Tomka Sawyera, Robinsona Cruzoe i Wojaka Szwejka razem wziętych. Nie regulujcie odbiorników. Wracam wkrótce. Ku chwale spełnionych marzeń