Howden - mój pierwszy raz na angielskiej farmie.

Kto w dzieciństwie nie marzył o wyjeździe na farmę? Mnie wystarczyło kilka odcinków "Domku na prerii", "Dr Quinn", czy plastelinowego "Baranka Shaun", aby oczami wyobraźni zobaczyć siebie w jeansowych ogrodniczkach, słomianym kapeluszu, z grabiami w ręku i owieczką w obejściu domu. Amerykański sen o zapachu krowiego łajna, który nigdy nie miał się ziścić.

Z tą cukierkową wizją folwarku dość szybko rozprawił się komunizm, przepędzając myśli o uroczym gospodarstwie, wypełnionym zwierzętami i polnymi kwiatami na rzecz mrocznych obrazów rodem z PGR-u. Nie było w nim miejsca na pościel w róże, królewskie łoża i wytworne toaletki, a prędzej na błocko, świnie i gumofilce ( taka starsza wersja Hunterów).


Kiedy w maju wsiadaliśmy do uboższej wersji wyrobu samolotopodobnego, z zamiarem udania się na chrzciny do Anglii, moje myśli powędrowały do zamków, królowej, Robin Hooda i  przerwy na herbatę, ale zupełnie nie zatrzymały się na angielskiej wsi. Ba, ledwo odtworzyły, że takowa istnieje. Tymczasem okazało się, że maleńkie angielskie domki nie są gotowe na przyjęcie tylu gości i docelowo (dzięki kuzynko:) zostaliśmy oddelegowani na farmę Apple Tree Cottages w Howden.

Wchodząc na teren tej wiejskiej posiadłości zrozumiałam, że to co ja pojmowałam, jako folwark to była jakaś uboga wizja stajennego, natomiast teraz trafiłam do alternatywnego świata z "Przeminęło z wiatrem". Tamtejsze wiejskie domki to taka skromniejsza wersja pałacowych majątków i obrazą byłoby nazywanie pokojami czegoś, co z grubsza przypominało komnaty. Samo spojrzenie na materac na naszym łóżku, który miał bez wątpienia z pół metra grubości uświadomił mi, że ich pojęcie wsi w zderzeniu z moim to jakaś zabawna pomyłka.  

Angielska rzeczywistość wykopała mnie 100 km ponad moje wyobrażenia. Gdyby nie temperatura 5 stopni w maju i siekający deszcz dopieszczający nas na zmianę z tnącym wiatrem to mogłabym powiedzieć, że tak właśnie chcę żyć.

Mogę przysiąc, że zwykłe owce miały królewski szyk, o jaki ja, zwykła Polka w szarych wyściełanych filcem gumiakach nigdy się nawet nie otarłam. Angielskie gospodarstwo to cholerne pałacowo, które gości ludzi, ale przede wszystkim pól lasu dorodnej zwierzyny. 

Codziennie budziliśmy się pod czujnym wzrokiem bażanta,  i zasypialiśmy w otoczeniu rozbieganej hordy zajęcy. Z koniem za ścianą i owcą przez płot przez kilka dni wiedliśmy żywot sielski, aczkolwiek nie pozbawiony dostojeństwa. Panowaliśmy na włościach o fundamentach z siana. Pal licho z pogodą, kiedy w salonie czekał kominek i koszyk z drwami na rozpałkę. Pierwszy raz chciałam nie mieć powodów do wyjścia z domu. Wyjątkiem były śniadania.

Te jadaliśmy w domu właścicielki - potężnej, przepięknej willi, wyściełanej dywanami miękkimi,niczym gąbka. Konsumowaliśmy na eleganckich zastawach, siedząc na wytwornych krzesłach w otoczeniu królewskiego wystroju. Gospodyni racząc gości powściągliwym uśmiechem, w żółwim tempie przemieszczała się pomiędzy kuchnią, a salonem znosząc talerze wypełnione kolejnymi przysmaki. Jajka sadzone, smażony bekon, konfitury i wyjątkowe swojskie sery w kilku odmianach popijane angielską herbatą, skutecznie trzymały mój głód w ryzach, aż do późnego popołudnia.

Choć tempo pracy właścicielki pozostawiało wiele do życzenia i w zwykłych okolicznościach uchodziłoby za zarzut, tutaj stanowiło jej największą zaletę. Dzięki temu wytworne śniadania przeciągały się w nieskończoność, zamieniając się w niespieszną celebrację, okazję do rozmowy, do uchwycenia chwili i autentycznego bycia razem. Jak ja uwielbiałam tą jej opieszałość. Wzdychałam w zachwycie podziwiając każdy najmniejszy gest. Flegmatyczne ruchy, które stawały się usprawiedliwieniem na nasze zasiedzenie w ozdobnych wnętrzach, w tej chwili stanowiły atut, który darował nam dodatkowy czas przeznaczony na delektowanie się chwilą. Do dzisiaj tęsknię za porankami kończonymi tuż przed południem, żałując, że świat goni jak oszalały nie zważając na bezcenne momenty, które tracimy każdego zabieganego dnia.

Wracając do pokoju chowałam się przed typową mokrą odmianą pogody, zakopując się w miękkich poduchach, na kwiecistej kanapie przy kominku i czułam, że równie dobrze mógłby skończyć się świat. Jak ja nienawidziłam tej świadomości ulotności. Tego, że za kilka westchnień, farma i cały pobyt zamieni się w mgliste wspomnienie. 

Zapominamy, że tylko tyle warte jest życie - garstkę pamięci ofiarowanej temu co minęło. Warto żyć tak, aby było, co wspominać.

Jeżeli kiedykolwiek nadarzy Wam się okazja wyjazdu do takiego miejsca, nie zwlekajcie ani chwili. Polską wieś, choć cudowną od tej wyspiarskiej dzieli głęboka przepaść. Myślę, że warto poznać królewski punkt widzenia?

Gdyby ktoś szukał namiarów oto ich strona: 

http://www.appletree-cottages.co.uk/