Paryski cmentarz Père Lachaise - miej odwagę aby żyć.

Dzisiaj zabieram Was po natchnienie na paryski cmentarz Père Lachaise, gdzie śmierć zaciera granice pomiędzy zwykłymi śmiertelnikami, a znanymi osobistościami. Śmierć to jedyna znana mi forma sprawiedliwości na tym, a może już następnym świecie. To, że umrzemy bez względu na to, kto o nas pisał, mówił i czego dokonaliśmy, to chyba jedyna pewna rzecz w całym życiu.

Nadszedł czas, że stoję na rozstaju dróg, podejmując się próby odpowiedzi na pytanie, w którą stronę pójść. Moja potrzeba poznania samej siebie i świadomej duchowości to kręta ścieżka wiodąca przez ciemny las, gdzie nigdy nie wiem, co czai się za zakrętem.

Coraz częściej spoglądam na życie jako obserwator, a nie jego uczestnik, patrzę i próbuję zrozumieć, albo tylko zerkam z za przymkniętych powiek, nie ingerując w żaden sposób. Oddalam się i zbliżam. Z nieukrywaną satysfakcją przyjmuję dni obojętności wobec tego, co się wokół dzieje. Coraz lepiej mi ze stanem, w którym nie potrzebuję nikomu imponować, nikomu podobać się. To daje poczucie prawdziwej wolności. Detoks od opinii otoczenia, od prestiżu, statusu i wszelkich innych smyczy, jakie wymyśliła ludzkość, aby się posegregować. 

Nigdy nie należałam do osób, którym imponuje władza, pieniądze, tytuły. Teraz przestaje mi imponować cała reszta. Od zawsze jednak fascynują mnie osobowości, ludzie którzy potrafią wyjść poza nawias i być sobą, wbrew temu co kreuje otoczenie, lekceważąc sztuczny blichtr.

Obnażyć swoje "ja", nie zdradzić siebie samego i nie zboczyć z obranej drogi to według mnie jedne z największych wyzwań przed jakimi stoi człowiek.

Mam wrażenie, że idziemy przez życie jak ślepcy. Boimy się samodzielnie myśleć, podejmować niepopularne decyzje, boimy się ośmieszyć lub chociaż mieć własne zdanie, podążać za tym, co dyktuje nam serce, a nie rozum i wybrać satysfakcję i szczęście nad racjonalne zyski i bezpieczną przystań. Myślimy, że jesteśmy wolni i decyzyjni, a przypominamy zmanipulowane marionetki w teatrze życia. 

Naszła mnie ostatnio refleksja na ile żyję własnym życiem, a na ile jest ono wypadkową uzależnioną od aprobaty obcych ludzi, lęków, nakazów i zakazów i wielu innych czynników socjalizacji. Niestety bilans okazał się dla mnie negatywny. I nasuwa mi się pytanie, czego tak kurczowo się trzymamy, mając tylko jedno życie do przeżycia? Co możemy stracić, że boimy się wykorzystać szansę, jaką jest w optymistycznym scenariuszu, kilkadziesiąt lat życia na tym ziemskim padole? Dlaczego tak niewielu ludzi odważa się zaryzykować i na prawdę żyć?

Ten dzień to idealny moment, aby postawić sobie pytania, których boimy się zadać przez pozostałą część roku i szczerze sobie na nie odpowiedzieć.  Życie to show na żywo, bez próby i przygotowań, a więc mamy prawo do błędów, do kompromitacji, ryzyka i strat, a cały absurd polega na tym, że i tak nie ma to żadnego znaczenia, ponieważ jesteśmy tu tylko do momentu, aż zgaśnie nasza świeczka. Wynajmujemy każdą chwilę, nie mając wpływu na to, kiedy nas stąd eksmitują. Ileż znaczą nasze problemy pośród miliardów podobnych, które i tak znikną wraz z nami? 

Nasze wewnętrzne granice stawiamy tylko my sami i tylko my możemy je przekroczyć. A więc nie bądźmy zakładnikami życia. Nie umierajmy jeszcze za jego trwania. Miejmy odwagę, aby zerwać z iluzją i być tym kim chcemy, bo drugiej szansy nie otrzymamy.

Pere Lachaise to pośmiertny pomnik naszych życiowych dokonań oraz ich braku. Spoczywają tam tak wybitne postacie, jak Oscar Wilde, Edith Piaf czy Fryderyk Chopin. Niektóre pomniki to misterne dzieła sztuki, te zupełnie przeciętne najczęściej kryją w sobie ludzi, którzy nie potrzebowali  pośmiertnych piramid, ponieważ ich życie było swoistym pomnikiem dokonań.  Spacerując alejkami, nad którymi delikatnie szumią drzewa, zrozumiałam, że jeszcze przyjdzie czas na nic nie robienie. Póki co bawmy się, zachłystujmy się życiem, oddychajmy pełną piersią, bądźmy niestandardowi i nie dajmy się już za życia włożyć do grobu.

Dzisiaj, na cmentarzach pochowajmy nasze obawy i wyruszmy na przeciw życiu, jakiego pragniemy. Dajmy sobie prawo do bycia` ani lepszym, ani gorszym, po prostu sobą.