Barcelona - miasto które nigdy nie śpi.

Są takie miejsca, w których nie byliśmy, ale wiemy, że za wszelką cenę musimy być. Są i takie gdzie nie byliśmy, ale wiemy, że być nie chcemy, chyba że będzie to konieczność lub ostateczność. Zjawisko z serii słabo wytłumaczalnych, ale prawdziwych.

Barcelona w moim przypadku od zawsze należała do tej pierwszej kategorii. Plasowała się wysoko na liście moich marzeń, ale gdyby ktoś mnie zapytał dlaczego tak jest, nie potrafiłabym odpowiedzieć. Chodziło prawdopodobnie o wypadkową informacji zasłyszanych, przeczytanych, obejrzanych i doprawionych nieograniczoną wręcz wyobraźnią oraz intuicją niemającą racjonalnego uzasadnienia. Po prostu, gdzieś chcemy być, a gdzieś indziej niekoniecznie i nie ma co pytać o racjonalne przesłanki.

Jeśli o mnie chodzi, bez względu na to jaki cel podróży wymyślę i obiorę, normą jest, że ląduję zupełnie gdzie indziej. Tak było i tym razem. Nasza fascynująca strategia wyjazdu do Chorwacji tak się powiodła, że lada moment i już siedzieliśmy w samolocie, ale do... Katalonii. Dlatego do znudzenia powtarzam, że plany to jedno, a życie i tak robi z nami co chce.

O Barcelonie napisano już tyle, że nie ma co powielać treści. Ja bym określiła ją jednym zdaniem: "miasto, które nie śpi". Po kilku dniach mieszkania w centrum stało się jasne, że tam się zupełnie nie rozróżnia dnia i nocy. Natężenie ruchu i gwaru jest stałe bez względu na porę. Jedyny wyznacznik zmiany to taki, że się ściemnia, ale i na to bardzo szybko przestaje się zwracać uwagę. 

Panuje tam atmosfera nieustającej zabawy  i bez stoperów do uszu nie da rady zasnąć, choćby się wsadziło głowę do szafy i zatrzasnęło drzwi. Chyba, że ktoś jest przyzwyczajony do spania na imprezach pod głośnikiem.

Dodatkową rzeczą uprzyjemniającą sen w centrum miasta jest całonocne sprzątanie ton śmieci zalegających na ulicach. Zasypianie umila nam więc kojący łomot śmieciary oraz błogi odgłos ciągniętych kubłów, który trwa tak długo, że zaczęłam już przypuszczać, iż oni te śmieci od razu sortują, układają kolorami i poddają recyklingowi. 

Biorąc pod uwagę perspektywę braku snu, pomimo wygodnej piżamki i przytulnej kołderki, lepiej po prostu przehulać całą noc licząc na to, że od zmęczenia i mocniejszych trunków stracimy w końcu przytomność, a wówczas nasz sen pozostanie niezmącony, chyba, że poprzez nasze własne pijackie chrapanie.

Zaletą mieszkania w centrum jest oczywiście wygodny dostęp do wszystkich ważniejszych atrakcji. Dzięki temu większość strategicznych miejsc Barcelony oblecieliśmy na pieszo, oszczędzając na środkach transportu i nie musząc zwiedzać pod presją rozkładu komunikacji miejskiej, gdyż do domu zawsze wracaliśmy spacerem. Ten zaś przywilej zaowocował tym, że mogliśmy wielokrotnie robić bardzo przyjemne przystanki w barach na schłodzoną Sangrię, dzięki czemu nasze wyprawy kończyły się w jeszcze lepszym humorze, niż zaczynały.

Ale żeby nie było, że my tylko po barach. Zwiedziliśmy prawie wszystkie kultowe miejsca i wiele tych o których nie wspominają przewodniki. Wyrobiliśmy zapewne normę dla połowy turystów w Barcelonie, ponieważ po każdym dniu zwiedzaniu czułam się tak, jakbym  wykorzystała przydzieloną mi liczbę kroków na życie, a moje stopy błagały o wieczny odpoczynek. Ale widok tych wszystkich bajecznych miejsc wynagradzał wszytko. 

Ogrody Gaudiego. 

Tu najmilszą niespodzianką, poza tym, że robią tak wielkie wrażenie jak na zdjęciach jest jeszcze bezpłatny wstęp. Zatem radze jechać zanim władze miasta się nie rozmyślą i nie klepną biletów po 15 euro, jak do pozostałych znanych atrakcji. A jeżeli podobają Wam się na fotografiach, to wierzcie mi na żywo jest jeszcze lepiej.

Sagrada Familia

Podziwiając ją, byłam już tak zrelaksowana po wcześniejszym wstąpieniu do baru, że moja zaciekła kontemplacja trwała ponad godzinę. Do środka nie weszliśmy, bo portfel kwilił, a ceny wstępów do większości obiektów barcelońskich są stanowczo nie na moje nerwy. 

  

Fontanna Gaudiego w Parc de la Ciutadella

Utwierdziła nas w przekonaniu, że Gaudi to artysta nieprzeciętny, o nieskrępowanej wyobraźni.Wszystko czego się dotknął zamieniał w dzieło geniuszu. Akurat zbierało się na deszcz, więc zachmurzone niebo kontrastujące ze szmaragdową tonią wody robiło nieprzeciętne wrażenie.

La Barceloneta

Nowoczesność, morze, plaża i restauracja, w której niezamierzenie chlusnęłam na kobietę czerwonym winem. Katastrofa z happy endem, bo spodziewałam się, że urwie mi głowę, ewentualnie ogołoci z resztek pieniędzy, a skończyło się na kulturalnym i pokojowym zachowaniu z  jej strony, a wstydzie i podniesionym ciśnieniu z mojej. Spokój ducha odzyskałam dopiero dnia następnego.

Łuk Triumfalny

Ten w Paryżu był pierwszy, ale ten jest chyba ładniejszy, albo chociaż równie ładny, jak francuski.

Arena

Dawna arena walki byków, obecnie galeria handlowa, z dachem widokowym. Wjazd na górę windą. Budynek, który za każdym razem powodował, że przystawałam i sięgałam po aparat.

Wzgórze Montjuic 

ze spektakularnym Pałacem Narodowym, 

przed którym ktoś sprytnie upchnął ruchome schody. 

To tu nowoczesność styka się z przeszłością.

I 47 metrowe Wieże Weneckie. 

Stadion Olimpijski 

Arena igrzysk olimpijskich z 1992r.

Poble Espanyol 

Przepiękne muzeum na wolnym powietrzu, w formie małego hiszpańskiego miasteczka , zbudowane na światową wystawę w 1929r., które w zamyśle miało zostać zlikwidowane po 6 miesiącach,  jednak cieszyło się takim zainteresowaniem, że przyjęło się na stałe. My byliśmy na zwiedzaniu nocnym i czułam się tam, jakbym cofnęła się w czasie do jakiejś hiszpańskiej, zaczarowanej krainy. Miejsce to zrobiło na mnie ogromne wrażenie i co ważne zwiedzaliśmy praktycznie na wyłączność, wiec była to wielka odmiana po zatłoczonym centrum Barcelony. Na dokładkę załapaliśmy się tam na jakiś metalowy koncert w małym, kameralnym klubie, więc to było przeżycie na granicy surrealizmu. 

Żałowałam, a jednocześnie cieszyłam się, że o tej porze pozamykane były tam sklepy i restauracje.

Dzielnica Eixample i Budynki Gaudiego 

Te bardziej

i mniej znane.

Oraz ciekawe budowle innych artystów.

Dzielnica Gotycka

Centrum starego miasta i miejsce naszego zamieszkania podczas pobytu. Średniowieczna dzielnica z siecią wąskich, przepięknych uliczek, w których aż miło było się zgubić i z napięciem wyczekiwać dokąd nas zaprowadzą.

La Rambla

Najsłynniejsza ulica Barcelony, obok której mieszkaliśmy, a której ze względu na tłok unikaliśmy jej jak ognia. Okupowali ją oryginalni uliczni artyści.

Jej koniec wieńczy punkt orientacyjny czyli Kolumna Kolumba, która podczas naszego pobytu przystrojona była we wdzianko klubu FC Barcelona. A propos stanowiła również miejsce naszego spotkania z Justyną z justyna en barcelona. A nawiązując do niego to zaczęło się ono w knajpie Tarantino, a skończyło piknikowaniem na trawie, gdzie znienacka przybiegły wielkie psy i ostentacyjnie wyżarły nam chipsy. Zdjęć ze spotkania nie upubliczniam, bo nie wiem czy mogę. Ale było tak miło, że żal było się rozstawać. A przynajmniej taka jest wersja oficjalna, bo nikt nie pamięta co się działo...;) Justyna, może TY ?

Barcelona to miejsce kolorowe jak konfetti, o barwnych mieszkańcach, bajecznych ulicach i równie tęczowych sklepach. Tamtejsze lokale, sklepy, hotele to małe dzieła sztuki. Wyglądają jak galerie i przyciągają uwagę już z kilometra. 

Barcelona to miasto kontrastów, gdzie w jednym miejscu spotkamy grupę policjantów, a zaraz obok przemykających niczym cienie handlarzy narkotyków, którzy zagajają przechodniów próbując sprzedać towar. Kupimy tam bezproblemowo piwo od ulicznych sprzedawców, ale już go w spokoju nie wypijemy ze względu na liczne policyjne patrole. Za to ze spokojem w sercu, bez ryzyka mandatu przejdziemy na czerwonym świetle. W mieście tym nakarmimy papugi, a wchodząc do sklepu z pamiątkami automatycznie przeniesiemy się do Turcji.

Dużo można by opowiadać, ale zamiast tego proponuję spakować się i czym prędzej tam wyruszyć, aby zobaczyć własną wersję katalońskiej stolicy i zapisać swoją kartę wspomnień. Grunt to nie stracić głowy.