Wiosna w Alpach i wędrówki dziką doliną - Francja nieznana.

Chciałabym móc powiedzieć, że fascynuję się światem wybiórczo. Lubię tylko góry, albo tylko morze i palmy, najlepiej te w drinkach serwowanych przy plaży. Zaoszczędziłoby mi to wiele czasu, pieniędzy, znacznie uprościło podróżowanie i zdjęło z barków potrzebę zobaczenia wszystkiego, ale nie byłoby prawdą. Zazwyczaj kiedy odwiedzam dane miejsce, w wyobraźni buduję tam dom i  wiodę ułożone szczęśliwe życie, do którego w rzeczywistości wcale nie dążę. I przydarza mi się to prawie wszędzie, lecz tutaj pierwszy raz wystąpiło w parze z gotowością. W dzikiej Dolinie Encombres na szlaku Planlebon poczułam, że czas sadzić drzewo, bo pod nim rychło pogrzebię swoje serce.

Planlebon to malutka wioska w ruinie, z której zrekonstruowano jedynie skromną kapliczkę. Stanowi ona punkt początkowy do pełnej emocji trasy po Dolinie Encombres, choć dla mnie zazwyczaj była zwieńczeniem podejścia z przeciwnej strony od wioski La Gittaz, o której napiszę w kolejnym poście. 

Pewnie powtórzę to jeszcze z milion razy, ale Alpy są wyjątkowo łaskawe, jeśli chodzi o dostępność krajobrazów, po których ciężko zbić ciśnienie do właściwych parametrów, a nogi zawrócić do punktu wyjścia. O ile ludzie potrafią nieźle mentalnie pokiereszować, o tyle góry pomagają złożyć w całość wszystkie puzzle. 

Gdybym nie doświadczyła, pewnie bym nie wierzyła, że są jeszcze miejsca, gdzie można istnieć w tak głębokiej separacji od człowieka i rozpalić życie, któremu temperaturą wrażeń od dawna najbliżej do letniej herbaty. 

Odrobinę mi się przez to wszystko zdziczało, przekroczyłam dopuszczalne normy odszczepieństwa, ale bądźmy wyrozumiali. Przez ostatnie miesiące potencjalnie częściej rozmawiałam ze zwierzęciem, niż z istotą ludzką.

Dolina Encombres to jak egzekucja na złym samopoczuciu. Wydaje się zakonserwowana w czasie. Dzika, nieskażona i poza okresem letnim całkowicie bezludna. Do wiosny nie doczekałam tu oznak życia, więc przez cały ten czas jedyny destrukcyjny wpływ na krajobraz miały słupy wysokiego napięcia. Ich obecność na tym obszarze to jak zgrzyt żelaza po szkle, ale podobno nie dało się uniknąć tego haniebnego procederu. Poza tym tylko wąwozy, ruiny, łąki i odurzające widoki. Nie mam pojęcia, jakim cudem świat potrafi być tak oszałamiająco piękny, ale mam dowody, że w pewnych miejscach taki właśnie jest.

Był jeszcze pożar, taki z prawdziwego zdarzenia z zasłoną dymną i finałem w postaci helikoptera w ogniu. Objawił się tuż za mną i trawił góry cały piekielny dzień, kiedy akurat eksplorowałam okolicę, nabawiając się kolejnych zmarszczek od niesubordynowanej mimiki twarzy, próbującej sprostać palącym promieniom słońca.
  
Jeżeli boicie się samotności, to samotność w górach występuje jakby mniej. Właściwie to nie ma czasu na bycie samotnym, a może wpisana jest tak bardzo w scenerię, że aż nieodczuwalna. Towarzystwo potrafi być przyjemne, ale niesie ze sobą ryzyko, że zagada skupienie i rozproszy spokój, kradnąc czas, o który w codzienności najtrudniej. 

Wróćmy jednak do kwestii zasadniczej, czyli jak tu trafić? 
To trochę tak, jakbym musiała narysować mapę do ukrytego skarbu. I nawet nie dlatego, że to skarb, ale dlatego, że to w moim mniemaniu koniec wszystkich końców świata. Zacznijmy więc po kolei.

Kraj : Francja 
Region : Owernia - Rodan - Alpy 
Województwo : Sabaudia
Punkt wyjściowy: parking Frachettes, wysokość 1350 m.  
Z Saint Martin de Belleville, należy obrać kierunek na wioskę Le Chatelard. Przy wjeździe do wsi skręcić w lewo i jechać, aż do zjazdu na parking. Ten znajduje się po prawej stronie.
Wysokość początkowa: 1350 m
Maksymalna wysokość: 1674 m
Czas zwiedzania: ok. 4-5h, jeżeli nie zbaczacie z trasy, a powodów jest mnóstwo, więc u mnie skończyło się na 9h.
Trudność: średnia 

Ścieżka do Planlebon rozpoczyna się zaraz za parkingiem i najpierw wiedzie przez las, schodząc do rzeki z mostem i skalnym oknem, jednym z piękniejszych przez jakie miałam okazję wyglądać. Na drugim brzegu, po krótkim podejściu wyłania się Planlebon, klimatyczna wioska, która rozgałęzia się na 2 strony i ciężko zdecydować, której pierwszej poświęcić czas. Na prawo kieruje do innej typowo alpejskiej wioski La Gittaz i już na wstępie wymaga przekroczenia rzeki, która spływa wodospadem z gór, a krajobraz przez niebieski, a często wręcz czarny kolor skał wydaje się mocno nierzeczywisty. Na lewo jest równie nierealnie, tyle, że bardziej zielono. Obie trasy to elementy tej samej układanki, więc gdyby chcieć przejść cały szlak za jednym zamachem należałoby rozpocząć na 1127m w wiosce Villarenger w sąsiedniej dolinie i następnie piąć się w górę, aż do Valle des Encombres. 

Kresem wędrówki jest stara autentyczna wioska Gittamelon, która w okresie letnim uruchamia sielskie schronisko z restauracją i to właśnie tam zamarzyła mi się skromna chata. Póki co jest ich tutaj zaledwie kilka - kamiennych, starych sabaudzkich domów, którym jeden więcej nie zrobi różnicy. To i tak ostoja pośrodku niczego. W niedalekiej odległości za imponującą skałą z krzyżem jest jeszcze Les Priots, równie liczna w zabudowania, więc żyje tam więcej świstaków, niż odwiedza ją ludzi. Obie osady funkcjonują w sezonie letnim, głównie pod postacią domków letniskowych lokalnej społeczności. Co to musi być za życie!

Gdybym lubiła używać stwierdzenia, że coś warto to byłoby to teraz wyjątkowo trafne określenie. Jednak jako, że nie przepadamy za sobą szczególnie to trzymam się zasady, że jedyne co warto to sprawdzić samemu co.

Jeżeli mowa o trudnych wyborach życiowych to tutaj doświadcza się wyłącznie takich. Informacja na otarcie łez jest jednak taka, że nieważne, w którą stronę pójdziesz w efekcie zawsze wygrasz.

Powrót do parkingu odbywa się główną drogą przecinającą dolinę, w sprzyjających warunkach dostępną również dla pojazdów. Inna opcja to preferowana przeze mnie wędrówka szczytami gór, na których otwierają się nieskończone możliwości tras. Jest tam trochę wspinaczki, ale dzięki temu można dotrzeć na Le Cochet, charakterystyczną górę z krzyżem, z której rzut okiem na panoramę mogliby sprzedawać za milion dolarów.

W miejscach jak to poza wodą, jedzeniem i ciepłą odzieżą równie mocno przydaje się samochód. Oszczędzamy czas i wychodzone kilometry, których i tak będzie pod dostatkiem. Piszę to z perspektywy kogoś kto dysponował wyłącznie własnymi nogami, więc wie, jakie sumy kilometrów można zgromadzić po dodaniu wszystkich bliskich odległości, które trzeba pokonać, aby dotrzeć choćby do punktu początkowego. Zdarzało się, że kończyny nie chciały współpracować, a pochłonięte kalorie ledwo wystarczały na mruganie oczami, kiedy docierając do punktu wyjścia miałam już tyle w nogach, że bardziej rozważne byłoby kończyć, niż zaczynać. I o ile siebie mi nie szkoda, o tyle czasu niemiłosiernie.

Szczerze wątpię, aby te informacje kiedykolwiek okazały się dla kogokolwiek przydatne. Nie wiem nawet czy ktoś to przeczyta, ale jestem niewolnicą swojego serca, a ono zabroniło mi milczeć. Jak inaczej ocalić świat od niepamięci, jeżeli nasze wybory podróżnicze determinują tylko popularne i łatwo dostępne destynacje? Tak jakby nic więcej nie zasługiwało na atencję, podczas gdy coraz częściej jest dokładnie odwrotnie. Są jeszcze rejony, gdzie ludzie nie rozdeptują się wzajemnie, a krajobraz jest czysty, jak dziewicze łzy. Aż chciałoby się wyć do księżyca.