Pociągiem od depresji do Krymu - Chersonez Taurydzki.

Zobaczyć Krym było moim marzeniem od zawsze, ale nigdy się nie składało. Uważałam bowiem i nadal uważam, że warto się na niego wybrać wyłącznie na dłużej chyba, że jedzie się tam już po raz n-ty i jedynie w celach rozrywkowych. Weekendowy wypad to zdecydowanie za mało. Tym bardziej, że podróż na ten półwysep trwa o wiele za długo i jest zbliżona w czasie chyba już tylko do lotu w kosmos. W każdym razie chorowałam na niego przewlekle, aż osiągnęłam cel. Teraz tylko liczę, że tak samo to zadziała w stosunku do pozostałego tysiąca miejsc, o których równie intensywnie rozmyślam.

Na Krym udaliśmy się z Kijowa i choć to podróż po jednym kraju, to pociągiem zajęła nam ona aż 17 h. Nie ma to, jak dobrze spożytkować 3/4 doby życia na kolebotanie się jakimś starym, rozklekotanym monstrualnym, bo ciągnącym aż 23 wagony składem, w którym po 5 minutach podróży człowiek pozostający trzeźwy, ma dużą szansę popaść w depresję. Mnie się udało. I żeby nie było, że ja jakaś księżniczka przyzwyczajona tylko do wygód tego świata, bo podróżowałam wieloma środkami komunikacji i spałam w różnych mniej lub bardziej komfortowych miejscach m.in. na dworcu w Rumunii, ale tego pojazdu nie wspominam ani z sentymentem, ani z uśmiechem. Za to z pewnością mogę go pochwalić za nie przekraczanie bezpiecznej prędkości, która pewnie w porywach przekraczała 15km/h. Po tej podróży nabrałam jednak pełnego zrozumienia dla wszystkich pasażerów pijących na umór. Tam się pije nie tyle dla przyjemności, ile dla przetrwania. 

Konduktor w pociągu czyli prowadnik to niekwestionowany Pan tego przybytku, który włada całą jego zawartością, niczym jakiś dygnitarz państwowy. To w jego posiadaniu jest wrzątek na herbatę czy pościel. Na każdy wagon pociągu przypada jedna taka ważna osobistość, w której rękach spoczywa los podróżujących. Jego misja, choć przez nas nie do końca pojęta, z pewnością była tam ważna i budziła szacunek, a zachowanie wskazywało na to, że poznał wielką tajemnicę wszechświata, której nam nie było dane dostąpić. Dlatego czułam się wyróżniona już wtedy, gdy zdarzyło się, że zaszczycił nas odpowiedzią na jakieś pytanie, choć o spojrzenie na mnie nie śmiałam nawet prosić:) 

Podziwiałam skrupulatność, z jaką wspomniany prowadnik przez całą noc, na każdej stacji zamykał i otwierał siedlisko zła, zwane WC. Co kraj to obyczaj, ale mnie przypominało to bardziej miejsce kaźni, niż toaletę pociągu dalekobieżnego. Z resztą nasze PKP chyba postawiło sobie za cel dogonić Ukrainę w tej kwestii i jak dla mnie są już prawie na mecie.

Postój na każdej stacji trwał po kilkadziesiąt minut i pomimo, że była to noc to można było odnieść wrażenie, że  na większości stacji odbywa się jakiś jarmark. Przynajmniej śmierć głodowa nam tam nie groziła. Okazało się, że zakup melona czy czekolady na peronie w środku nocy to żaden problem, bo tam miejscowi nie śpią tylko oczekują pociągu z całą zawartością lodówki pod pachą. Większym wyczynem było obudzić się na skorzystanie z toalety w momencie, kiedy pociąg akurat jechał i drzwi nie były zaryglowane jak przed najazdem nieprzyjaciela. 

Ponieważ jechaliśmy opcją biedniejszą tzw. "plackartą", gdzie nie ma przedziałów, można było się poczuć jak w jednej wielkiej rodzinie. Z miejsc do spania polecałabym jednak pryczę na dole, gdzie jest nieporównywalnie więcej miejsca. Jak zobaczyłam górę to stwierdziłam, że o ile cudem nie spadnę, to już z pewnością obudzi się moja klaustrofobia i się uduszę. Poza tym wejście wyżej wymagało gibkości na miarę jogina. Jak nie nadepnąć na osobę niżej, a jednocześnie nie zahaczyć głową o sufit zakrawało na nie lada wyzwanie.

Moment krytyczny nadszedł jednak, gdy noc minęła, a pociąg nadal nie zbliżał się do celu. Za to coś w środku mnie wyrywało się już coraz intensywniej do wyjścia. Miałam wrażenie, jakbym jechała, ale wstecz.

Możecie sobie zatem wyobrazić nasze miny po dotarciu wreszcie na miejsce. Dziwiłam się, że nie potrzebujemy aklimatyzacji do zmienionej strefy czasowej, bo po tylu godzinach jazdy spodziewałam się, że wysiądziemy co najmniej w Australii:)

Najważniejsze jednak, że doczekałam się swojej bajki. Na początek zawitaliśmy do Sewastopola, który przywitał nas chłodno. To miasto to wielki port wojenny, zupełnie nie moje klimaty. Nie czułam się tam bezpiecznie, ani nie urzekło mnie to co tam zobaczyłam. Zza każdego rogu łypały na mnie spode łba jakieś podejrzane, mało przyjazne typy. Wieczorne wyjścia z domu można zaliczyć do przygód z dreszczykiem. Hitchcock mógłby tam nakręcić któryś ze swoich filmów, nawet jeżeli na zdjęciach prezentuje się zupełnie odwrotnie. 

 Sytuację uratował dopiero Chersonez Taurydzki - rezerwat archeologiczny, w którym można podziwiać ruiny starożytnego miasta z VI w. p. n. e. Jest to również bardzo ważne miejsce kultu religijnego, gdyż uważa się, że to tutaj przebywali święci Cyryl i Metody i tu przyjął chrzest książę kijowski Włodzimierz.

Poza Chersonezem Taurydzkim nic więcej tam polecić nie mogę. Zwłaszcza w porównaniu z tym, co było mi dane zobaczyć w dalszej drodze. Zdradzę tylko, że Krym jest bajeczny, co niedługo sami zobaczycie i w zupełności zrekompensował mi pierwsze złe wrażenie.