Bakczysaraj - skalne miasto i sen na jawie.

Kiedy jako dziecko pierwszy raz usłyszałam nazwę Bakczysaraj wydała mi się tak nieprawdopodobna, że do głowy mi nie przyszło, iż coś takiego istnieje naprawdę. Z czasem życie wypełniło luki informacyjne, umieszczając w ich miejscu przekonanie, że przyjdzie czas, iż zobaczę to nierealne miejsce na własne oczy. Obecnie historia zatoczyła koło. Przybyłam, odwiedziłam i zamknęłam swoją przygodę z miastem, którego według moich dziecinnych wyobrażeń miało w ogóle nie być.

Chciałabym napisać, że zaraz po przyjeździe daliśmy się porwać historii, wciągnęliśmy w bogobojne zwiedzanie, ale prawda jest bolesna i sprowadza się, jak zawsze do żarcia. Ładniej byłoby użyć słowa jedzenie, ale to nie oddałoby rozpusty, która miała miejsce tego historycznego dnia, a została zapoczątkowana wraz z momentem, kiedy z premedytacją daliśmy się wciągnąć w sidła restauracyjnego naganiacza. 

Cóż tam wiekopomne budowle przy obszernym talerzu wypełnionym po brzegi pachnącym i życiodajnym posiłkiem. Ledwo zdążyliśmy wyturlać się z busa, a już zostaliśmy zwerbowani na obiad do restauracja  GUDIFAN pod pałacem Chanów. O jak nam było dobrze. Jeszcze nigdy nie wydawaliśmy pieniędzy z taką satysfakcją.  
 
Bakczysaraj jest miastem podzielonym rzeką Czuruk-Su (Zgniła Woda) na dwie części starą (zabytkową) i nową. Atrakcji turystycznych jest tam niewiele, ale za to konkret. Tylko najcięższy kaliber, więc gwarantuję, że większej ilości i tak już byście nie udźwignęli. Pałac Chanów Krymskich z XVI w. z Wielkim Meczetem Chan - Dżani, Monastyr Uspieński i Czufut Kale - imponujące Skalne Miasto to 3 punkty, które gwarantują najwyższy poziom satysfakcji. Właściwie nawet jeden czy dwa z nich zadbają o to, abyście ani na moment nie zsiedli z galopującego konia ekscytacji.

Z pałacu Chanów do Monastyru Uspieńskiego regularnie kursują marszrutki. Dla przeciętnego człowieka to jasny sygnał, że należy z takowych skorzystać. Ale nie dla nas. Po skonsumowaniu pożywienia dla połowy mieszkańców miasta zebrało nam się na oszczędzanie. Postanowiliśmy pokonać trasę pieszo. Dzisiaj, z tego  miejsca mogę Wam powiedzieć, że lepiej przyoszczędzić na czymś innym. My zrozumieliśmy to za późno, ale Wy wciąż macie szansę.

Tutaj jest czas na ten etap, kiedy szliśmy, szliśmy i szliśmy, a za każdym zakrętem brakowało widoków na kres wędrówki, więc jedyne czego mogliśmy być pewni to, że iść to my jeszcze będziemy. Kiedy dotarliśmy do celu staliśmy się właścicielami prawdy objawionej, która mówiła tylko jedno -zawsze bierzcie marszrutkę!

A cóż u celu? Klasztor i cerkiew wykute w skale - Monastyr Uspieński (Klasztor Zaśnięcia NMP), który powstał w VIII w. to coś nie do opowiedzenia. Tym bardziej, że po przekroczeniu progu obowiązuje zakaz fotografowania. Istnieją rzeczy nierealnie piękne. Przed wejściem obdarowują wdziankiem do opatulenia tego i owego. To miejsce święte, więc poza nosem i palcami wystawać Wam może jeszcze, co najwyżej gorejące serce.

Idąc dalej dostrzega się majaczące w tle skalne miasto. Czufut Kale to niesamowita osada wykuta w skale, w której od VI do jeszcze XIX w. mieszkali  ludzie. To o nim pisał A. Mickiewicz i tu podobno kręcono jedną ze scen do Pana Wołodyjowskiego. Jak wspominałam na początku tej opowieści, w dzieciństwie nie wierzyłam, że miejsce o takiej nazwie istnieje w realnym świecie. Po odwiedzeniu Czufut Kale zwątpiłam, że miasto na które patrzę, nie jest wytworem mojej wyobraźni.

Bakczysaraj jest bajkowy nie tylko z nazwy. Miejscowość ma niesamowitą aurę, która trochę każe nam wierzyć, że to baśń, ponieważ rzeczywisty świat przypomina taki, jaki serwuje zazwyczaj wybujała fantazja.  Nazwa absolutnie pasuje do tego, co kryje to miasto i co nawet teraz wydaje mi się pięknym snem. Ta dawna stolica Chanów Krymskich, położona między Sewastopolem, a Symferopolem to upust dla skrytych, dziecięcych marzeń. Okaz na miarę najwyższych pragnień, który niczym nie ustępuje fantazji.