Bałakława - miasto z Odysei, którego nie było.

Bałakława to jedno z tych miejsc na Krymie, które funduje bajkową rzeczywistość. Udaliśmy się tam na jednodniową wycieczkę, a efekt był taki, że zostaliśmy już do końca pobytu. Zaczarowała nas ta mała nadmorska miejscowość w baśniowej scenerii, której historia sięga starożytności i o której pisał już sam Homer w Odysei. 

Widok na miasto nad zatoką, otoczone pięknymi górami i Morzem Czarnym, nad którym górują ruiny twierdzy genueńskiej, potrafi przyprawić o szybsze bicie serca. Ja poczułam tam niesamowitą wolność.Właśnie dla takich chwil warto żyć.

Jednak zanim bajka stała się rzeczywistością, nie było tak kolorowo. Za czasów ZSRR miasto zniknęło z mapy i oficjalnie przestało istnieć. Wszystko to za sprawą stworzenia tam tajnej bazy okrętów podwodnych. Schron, który tam powstał miał być ponoć odporny nawet na atak nuklearny. Jeszcze do lat 90- tych miasto było zamknięte dla turystów i pilnie strzeżone, gdyż do tego czasu stacjonowały tam  radzieckie okręty podwodne.

Na szczęście te czasy za nami i mamy możliwość cieszyć oczy tym, co Bałakława ma nam do zaoferowania. 

Plaże w miasteczku nie są jakieś imponujące, ale bez problemu można drogą wodną (wszelkie stateczki i łódeczki) lub lądową (ścieżką wiodąca przez góry, z widokami od których może się zakręcić w głowie)  dotrzeć do pięknych plaż usytuowanych w zatoczkach u podnóża gór. My skorzystaliśmy z obu opcji, płynąc łodzią w 1 stronę, a uprawiając wspinaczkę w drugą i zdecydowanie wybieram spacer po górach. 

Beczka śmierci.

Nie mniejszą ciekawostką od samej Bałakławy okazało się nasze zakwaterowanie. Za poleceniem znajomych Ukraińców trafiliśmy na ogródki działkowe, skryte za blokami mieszkalnymi i choć ta idea budziła nasze wątpliwości to potwierdziło się, że warto słuchać tubylców. Na miejscu zastaliśmy uroczy domek o europejskich standardach, z gościnnymi właścicielami, którzy na koniec pobytu uraczyli nas fascynującą rozmową przy nalewce z róży własnej roboty. To takie bezcenne chwile, które nadają podróży dodatkowego smaku.

Mój obłęd na punkcie jedzenia nie opuścił mnie również na Krymie. Tak długo szukałam szczęścia na talerzu, aż znalazłam. Smak, który wodził mnie za kubki smakowe przez resztę pobytu to sałatka z bakłażana, fety i wątróbki. Odnalazłam ją w miejscu w którym prędzej spodziewałabym się dyskoteki i wątpliwej jakości drinka, niż wariacji z szefem kuchni w tle. Tymczasem okazuje się, że restauracja na statku w klimacie lat 80-tych potrafi nieźle namieszać. I to pozytywnie.

A pozostając w temacie hitów wyjazdu nie mogę nie wspomnieć o toaletach. Te w formie dziury w ziemi są wciąż popularne na Ukrainie, ku mojemu zadowoleniu, ponieważ  przedkładam je nad standardowe z muszlą klozetową. Moim zdaniem są o wiele bardziej higieniczne. Tutaj jednak publiczna toaleta przebiła wszystko, co do tej pory miałam okazję  odwiedzić. Tym razem był to nie tyle boks z dziurą, co boks z dziurą bez drzwi, mieszczący się na wprost umywalki. To najłatwiejszy znany mi sposób, aby  poznać bliżej kogoś, kto może nie mieć na to ochoty. Jeżeli spodziewacie się, że takie doświadczenia są bezpłatne to Was rozczaruję. Przy drzwiach czuwa Pani, która bez cienia uśmiechu na ustach kasuje za takie pomysły. Za wygódkę w centrum Moi Drodzy trzeba płacić. Zwłaszcza jeżeli rozciąga się stamtąd widok na baszty genueńskiej twierdzy Czembało.

Ukraina to chyba jedno z niewielu miejsc, gdzie nawet Polak ze swoimi marnymi złotówkami może chwilowo poczuć, że coś znaczy. Oczywiście zależy gdzie i czego oczekuje, ale mnie wystarczy, że mogę pójść do restauracji i zamówić to na co mam ochotę, a nie to na co mnie stać. Chociaż lata przyzwyczajeń sprawiają, że i tak ciężko mi przekroczyć pewną granicę to w ukraińskiej walucie zawsze jest dużo łatwiej.